Συχνά με ρωτούν να τους δώσω έναν ορισμό για το ποιο κρασί θεωρείται ”μεγάλο”. Είναι ένα θέμα που προφανώς έχει τη σημασία του και που είναι ανοικτό σε πολυάριθμες ερμηνείες. Με με μία δόση υποκειμενικότητας, μικρή ή μεγάλη. Όπως και όλα τα σημαντικά ζητήματα στο χώρο του κρασιού. 

Ας ξεκινήσουμε πρώτα τεχνικά να δούμε αν υπάρχει εξήγηση. Μπορεί άραγε η ποιότητα να είναι μετρήσιμη με τεχνικούς όρους; Ποια η διαφορά του μέτριου με το καλό ή το εξαιρετικό; Φοβάμαι ότι θα στενοχωρήσω αρκετούς που πιστεύουν ότι το καλύτερο κρασί είναι αυτό που σου αρέσει (ισχύει αλλά με άλλο τρόπο) ή ότι όλα τα κρασιά είναι πανομοιότυπα. Ναι η ποιότητα είναι μετρήσιμη με όρους κυρίως structural δηλαδή ισορροπίας, πολυπλοκότητας, επίγευσης, τυπικότητας, δυνατότητας παλαίωσης, έντασης, συμπύκνωσης φρούτου  – για να καταγράψω μερικούς. Και προφανώς κάτι εξαιρετικό οφείλει να έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά σε μεγάλο βαθμό. ‘Όμως ενώ θεωρητικά μπορούμε να εντοπίσουμε μέσω της επαγγελματικής γευσιγνωστικής αξιολόγησης ένα εξαιρετικό κρασί, τι είναι αυτό που θα το πάει παραπάνω στην κατηγορία ”μεγάλο κρασί”; Προφανώς δεν μπορεί όλα τα εξαιρετικά κρασιά να είναι και μεγάλα. Ο όρος αφορά κάποια από αυτά που έχουν κάτι το ξεχωριστό. Τι μπορεί να είναι αυτό; 

O Jamie Goode γράφει ότι τα μεγάλα κρασιά καθορίζονται από το terroir, τη φήμη, την προσδοκία που δημιουργούν και ότι είναι δυσεύρετα. O Robert Parker, το 2005, σημείωνε ως καθοριστικούς παράγοντες τα ξεχωριστά terroir καθώς και τις χαμηλές αποδόσεις και την υψηλή ωριμότητα φρούτου (πολλοί θα διαφωνήσουν με τα τελευταία δύο στοιχεία) και έδινε έμφαση σε μία μινιμαλιστική οινοποιητική προσέγγιση. Κατέληγε δε, ότι τα μεγάλα κρασιά ευχαριστούν την παλέτα και το μυαλό, βελτιώνονται με το χρόνο και διαθέτουν προσωπικότητα. 

Ο δε Salvador Dali στο επικό του βιβλίο The Wines of Gala, γράφοντας για τα κρασιά της Σαμπάνιας, υποστήριζε ότι ” τα μεγάλα κρασιά είναι παιδιά της φτώχειας, που δημιουργούνται από ανάγκη. Όπως μάχονται, όπως πολεμούν για τους εαυτούς τους αναπτύσσουν μία υψηλότερη φαντασία και δόξα. Εδώ οι άνθρωποι και τα αμπέλια ξέρουν ότι μπορούν να περιμένουν ελάχιστα από το κλίμα. Στηρίζονται στην ελπίδα.”

Με τα παραπάνω βλέπουμε ότι τα μεγάλα κρασιά διαθέτουν πολύ περισσότερα στοιχεία από την ποιότητα. Στοιχεία σχεδόν μυστικιστικά που απευθύνονται στις υψηλότερες συχνότητες του εγκεφάλου μας που τον τροφοδοτούν και τον αναζωογονούν. 

Η ταπεινή μου γνώμη; 

Μεγάλο κρασί είναι το κρασί που δεν γίνεται με συμβιβασμούς, ούτε με τακτικές. Eκτός της ‘ζώνης άνεσης’. Θα γίνει μεγάλο, όχι εξαιτίας της υπερβολικής προσοχής ή της ορθότητας αλλά για ένα και μόνο ένα λόγο.

Επειδή κυνηγάει την τελειότητα και όσο αυτή απομακρύνεται τόσο το κυνήγι γίνεται αδιάκοπο, σχεδόν αμείλικτο. 

Τα μεγάλα κρασιά δεν υπακούν σε κανόνες αλλά τους δημιουργούν. Αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στο χρόνο. 

Ένα μεγάλο κρασί σε κάνει απλά να χαμογελάς. 

Πηγή: karakasis.mw